Polyglotte poésie (2)

La voix de l’ami

(Traduction en persan par Bezhad Nejadahmadi)

Dour ast séda – yé doust

La voix de l’ami est lointaine,
Introuvable
Et la distance est une douleur blanche
Porteuse de silence
Ne nous laissons pas emporter par le vent !
Au printemps, j’irai chez toi
Je t’apporterai un plateau de sirops de fruits
Tout droit, tout au bout de cette ville
Mon destin s’est joué dans les rues de cet endroit
Bois ce sel et prends ces fruits secs
Avant qu’il ne pleuve

….Si vous êtes fatigué
Ne vous inquiétez pas,
Je regarderai ailleurs
A la recherche de mon destin
Ne froissez pas
Le papier du raffinement
L’époque est déchirée et sale
Comme une lettre séduisante que je t’aurais écrite
Ma décision est une boîte sans clef
Donne-moi de l’ombre
Dans le soleil sale
Partons à Chirâz ensemble
A la recherche du ciel
Je n’ai pas d’objections
Au moment du décollage, l’éclair de tes yeux
Traversera la fenêtre
Je suis quelqu’un de distrait,
Et cette vie est un esclavage
Le monde n’est pas convenable
Pour les poètes
Combien de jours de clarté
Jusqu’à la destination finale ?
Jamais le temps ne se suspend
Ma patience est faite de soie
Et bon marché
Et la couleur des fenêtres du salon
Est celle du passé ;
La mort va sans visage

دور است صدای دوست
دست نایافتنی ست
و فاصله دردی ست دیرینه،
که سکوت می اورد
باد نخواهیم شد.
بهار، نزد تو خواهم آمد
برایت شربت هایی از میوه خواهم آورد.
تا انتها، انتهای شهر،
سرنوشت من دراین شهر رقم خورده ست.
زندگی کردن با نمک و میوه های بهاری.
قبل از بارش باراناگر خسته هستی

نگران نباش
جایی دیگر نگاه می کنم
برای جستجوی سرنوشتم.
از هم ندرید
کاغذهای نازک را
زمانه از هم دریده و ناپاک است
همچون نامه اغواگری که من نوشته باشم
اما توان تصمیم را ندارم.
برای جستجوی آسمان
برویم شیراز اکنون، اگر تو فرصتی داری
من آماده ام.
درخشندگی چشمانت
هنگام پرواز
از پنجره عبور می کنند
من کسی هستم که پریشانم
و این زندگی در بندگی ست
و دنیا مناسب نیست
برای شعر.
همچون روزهای روشن
تا انتهای مسیر
آیا امکانش هست؟
هیچ کجا زمان آویزان نیست
و انتظار من همچون ابریشم است
و انتطار من از دست می رود به آسانی
و رنگهای پنجره های سالن
از گذشته های دور هستند
مرگ می رود
بی هیچ چهره ای….

.

.

Behzad Nejadahmadi habite en France depuis 2017. Il vient d’Iran où il a publié un roman Quand nous devions nous parler… , un recueil de nouvelles Laissez-les tirer ! et un livre de poèmes Le nom de la lune et ton nom. Ses poèmes parlent de manière très imagée et comme obliquement, de censure, de violence et, en contrepoint, de liberté.